Του Κώστα Δήμου, Γενικού Γραμματέα της Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α
Μια συνεχόμενη και ανελέητη δοκιμασία περνάνε τα τελευταία χρόνια, η χώρα, η κοινωνία, οι εργαζόμενοι. Η φτώχεια έχει χτυπήσει την πόρτα σε όλους μας διώχνοντας το χαμόγελο από τα χείλη μας.
Η απελπισία και η απόγνωση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Κάποιοι άνθρωποι, μην μπορώντας να αντέξουν το βάρος των καταστάσεων έβαλαν τέλος στη ζωή τους αφήνοντας πίσω τους χρέη, υποχρεώσεις αλλά και πίκρα και θλίψη στους δικούς τους ανθρώπους. Μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση, απευθυνόμενος σε όλους, σας λέω ένα πράγμα.
Συνάδελφοι,
ΣΦΙΞΤΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ. Όλοι υποφέρουμε. Μην αφήσετε να σας κυριεύσει η απελπισία και το άγχος. Κρατήστε την ελπίδα. Αφού δεν έχουμε χρήματα, δεν θα πληρώσουμε. Δεν θα μας βάλουν μέσα. Θα έρθει η άνοιξη και για μας και για την χώρα μας. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Ο κλάδος μας περνάει κι αυτός την δυσκολότερη περίοδο. Κάποιοι παλαιότεροι την συγκρίνουν με τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 50 και του 60. Ναι, έχουμε γυρίσει πολλά χρόνια πίσω, αλλά αυτό τι σημαίνει; Θα σταματήσουμε να παλεύουμε; Θα σταματήσουμε να ελπίζουμε; Θα σταματήσουμε να ζούμε; Φυσικά και όχι.
Πολλοί συνάδελφοι εξαντλώντας την αυστηρότητα, ίσως και την οργή τους, την αγανάκτησή τους, την απελπισία τους τα βάζουν με όλους , βρίζουν το συνδικάτο .
Άλλοι πάλι για λόγους σκοπιμοτήτων – πλησιάζουν και οι εκλογές – όπου βρεθούν και όπου σταθούν καταγγέλλουν το προεδρείο με χαρακτηρισμούς που δεν περιγράφονται.
Φαίνεται ότι δεν ζούνε σε αυτήν τη χώρα
Εσείς έχετε γνώμη και άποψη και σεις θα κρίνεται όλους μας.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα. Φταίει το συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου μας για την οικονομική κατάσταση των ιδιοκτητών ταξί αλλά και της κοινωνίας; Η απάντηση είναι σαφέστατα όχι. Μακάρι σαν κλάδος, σαν εργαζόμενοι, να είχαμε τη δυνατότητα να μείνουμε στο απυρόβλητο. Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαστε κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και αντιστοιχεί και σε μας το ίδιο κομμάτι φτώχειας όπως και των άλλων εργαζομένων και του λαού μας.
Ως προεδρείο, χειριστήκαμε τις πιο δύσκολες καταστάσεις από ύπαρξης του ΤΑΞΙ και θεωρώ ότι φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων.
• Πριν από δυο χρόνια το καλοκαίρι του 2011, το ταξί κινδύνευσε με αφανισμό εξαιτίας των αλλοπρόσαλλων σχεδίων ενός υπουργού, του Γιάννη Ραγκούση. Με νύχια και με δόντια και με αποφασιστικότητα, με μαζική συμμετοχή όλου του κλάδου αποκρούσαμε αυτή την άδικη επίθεση και σταθήκαμε όρθιοι. Το προεδρείο οργάνωσε και κατέφθηνε απόλυτα σωστά τον μεγάλο μας αγώνα.
• Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου που και τους ταξιτζήδες θα κάλυπτε και από την κυβέρνηση-τρόικα θα αποσπούσε την έγκριση. Ο νόμος 4070 μας έδωσε το δικαίωμα να διατηρήσουμε τις άδειες και να μπορούμε να τις μεταβιβάζουμε. Με τον μαθηματικό τύπο που δημιουργήθηκε εξασφαλίστηκε –σε πολύ μεγάλο ποσοστό- ότι δεν θα εκδοθούν νέες άδειες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Με λίγα λόγια το ταξί είναι στα χέρια μας. Στα χέρια ταξιτζήδων και σε αυτά θα παραμείνει.
Συνεχίζουμε την προσπάθεια και το διάλογο κάτω από τις πρωτοφανείς συνθήκες με υπεύθυνο τρόπο και σωστούς χειρισμούς.
Με έγγραφα και προσπάθειες μέσα από τον διάλογο έγιναν αρκετά πράγματα προκειμένου να μπορέσουμε να κρατηθούμε.
Ενδεικτικά αναφέρουμε
• Μειώσεις κλάσεων και μείωση εισφορών στον ΟΑΕΕ .
Αναμένεται και νέα μείωση βάσει των δεδομένων που υπάρχουν
• Μείωση των εισφορών του ΙΚΑ για τους οδηγούς
• Διευκρινιστικές εγκύκλιοι του ν. 4070
• Πιάτσες σε πολλούς δήμους και σημεία της Αττικής
• Τροπολογία για την διαγραφή των ποινικών κατασκευασμάτων του Ραγκούση.
• Μετά από ενέργειες του προεδρείου σπάσιμο και μείωση των ασφαλίστρων των αυτοκινήτων από συγκεκριμένη ασφαλιστική εταιρεία όπου βγήκαν προγράμματα για πακέτα ασφάλισης.
Κρατάμε ζωντανό το όραμα και την ελπίδα. Δεν ρίχνουμε στάχτη στα μάτια των συναδέλφων και δεν τον σέρνουμε σε αγώνες σκοπιμοτήτων . Αντιλαμβανόμαστε απόλυτα την πραγματικότητα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και ο κλάδος και η κοινωνία.